Kawy, herbaty? Z mlekiem czy bez? - O odkrywaniu przyjemności z picia kawy

Od zawsze uwielbiam herbatę... Pierwszą poznałam oczywiście czarną, i tej piję najwięcej; później, mniej więcej gdy miałam 20 lat, narodziła się moja miłość do zielonej herbaty, która trwa do dziś. Następnie poznałam herbatę białą i czerwoną.

A jeśli chodzi o kawę... Tak naprawdę zaczęłam ją pić może dwa-trzy lata temu... Przez długi czas (głownie na etapie liceum/studia) wiele osób na moją wzmiankę o tym, że nie przepadam za kawą i jej nie piję, patrzyło na mnie jakbym oświadczyła, że w salonie mam chlewik i trzymam tłustego chrumkającego świniaka - sytuacja nawet całkiem prawdopodobna (przecież każdy ma swoje dziwactwa, no nie?), ale kto o zdrowych zmysłach by się na coś takiego zdecydował?!...
Poza tym kawa nie dość, że miała dla mnie dziwny, gorzki smak (widocznie tylko na takie trafiałam w tamtym okresie), to jeszcze
znałam ją głównie jako smolistą substancją z dużą ilością fusów (co skutecznie zniechęcało mnie do jej picia). Nazwy takie jak latte macchiato, mocha czy cappuccino kojarzyły mi się z ekskluzywnymi lokalami na jakiejś zabytkowej starówce, gdzie filiżanka z zawartością 120 ml takiego cuda kosztowałaby mnie tyle co mój zapas jedzenia na tydzień...

Wszystko zmieniło się, gdy w naszej kuchni pojawił się ekspres do kawy :) jest malusi, dostosowany rozmiarami do naszej kuchni. Jest to ekspres kapsułkowy; sądziłam, że to nie może być prawdziwa kawa ale - po spróbowaniu a także rozbrojeniu na czynniki pierwsze kapsułek - okazało się, że to jednak JEST KAWA:)

Teraz regularnie (ale nie codziennie tak jak ukochaną herbatę :)) piję kawy o nazwach, które kiedyś uważałam za egzotykę, np. mochę (zakochałam się w niej od pierwszej filiżanki), albo zwykłą poczciwą czarną, ale z dużą ilością spienionego mleka.

Kawusię ze zdjęcia oczywiście wypiłam zaraz po zrobieniu zdjęcia... Karmelowe macchiato, polecam :) A może ktoś chętny spróbować? :)